eBoy..oh eBoy

Fikri @ Eboy actually sorang budak berumur 5 tahun yang sangat comel dan cerdik. Siape Fikri?? Tanyalah Fikri sendiri. "Awak anak sape?", tanye En. Nazri ,kaunselor kolej kami. "Anak makcik kantin (cafe)". "Name siape?" Sambil menunjukkan jarinya, Fikri membilang, "name ite ade Fikeri, Azerul,Adik ngan Eboy. Ade 4 name ite" itulah jawapan Fikri setiap kali ditanye tentang namanye.

Pertama sekali berjumpa dengan Fikri ialah pada satu malam sedang makan dengan Zaety kat cafe pada awal sem ni. Sambil makan saya perhati gelagat Fikri yang sangat mudah berkawan dan  comel. Dalam hati tertanya2 sape budak nie? comelnye. Bile Fikri lalu je kat meja tempat saya makan, saya terus panggil die dan tanye name die. Dengan malu2 Fikri memberi jawapan seperti yang diberikan kepada En Nazri. Sejak hari tu,kalau boleh hari-hari nak jumpa Fikri.

Kalau dulu Fikri rapat dengan Achik sorang junior kat kolej . Bile saya dah slalu bawak die pergi jalan2 n tiap petang bawak die tengok orang main kat dewan, die dah rapat ngan saye. Ermmm, itulah saye dengan budak2, maklum la anak buah jauh dari mata. Tak dapat jumpe anak buah pun x pe la , Fikri la penggantinya.

Dulu ingat lagi,sebelum ada anak buah sendiri saya takut nak pegang baby n nak main ngan budak2 kecik. Tapi bile dah ade anak buah sendiri,hah !tak boleh berenggang, kalau boleh orang lain xleh pegang saye je boleh. Tapi sayangnye mereka duduk jauh, abang kat Maran, akak pulak kat Seremban 2. Seremban2 bunyik macam dekat je dgn rumah. Agak dekat, tapi akak tak selalu balik bawak anak2 die, nie yang bertambah rindu kat diorang nih..huhu.

Ditakdirkan kat kolej berjumpe dengan Fikri, hurmm inilah peluangnye nak lepaskan rindu. Itulah hari2 saya di kolej, hidupku ceria dengan kehadiran Fikri .Ingat lagi kecerdikan Fikri bile die bercerite dirumahnye ade CD cerita Pocong. Saye cube uji die,"kalau Pocong datang rumah Fikri ,takut x?" jawab Fikri" x takut, rumah ite ade Quran, t bce Quran die lari lah". Wah Fikri memang cerdik. Selain cerdik saya lihat Fikri telah dididik untuk berani dan berdikari sejak kecil lagi. Die tahu jadual harian yang patut dilakukan, lepas main kadang2 makan malam dengan kami, lepas tu pergi solat Maghrib.

Bile suruh Fikri mengira 1,2,3 Fikri boleh kire. Suruh pulak Fikri kire one,two,three, Fikri boleh. Suruh bace alif,ba,ta Fikri boleh bace jugak. Suruh bace doa belajar, makan,habis makan dan macam2 lagi, semua Fikri boleh bace. Satu hari Fikri sendiri nak tulis name die sendiri ,"ite pandai tulis name ite" . Saye pun beri pensil dan kertas. Memang betul Fikri pandai tulis name die.

Ape yang buat saya suke tentang Fikri ialah die tak macam budak2 yang lain yang slalu nak itu, ini. Bukan berkira tapi budak2 memang tak boleh diajar meminta2 dengan orang.Fikri memang tak pernah minta ape2 kecuali saya sendiri yang bagi. Fikri tak pernah takut nak ke mana dan tak mengira waktu. Fikri pergi surau sorang2 dalam gelap, x pernah ade orang teman pun. Kalau saye tak bawak Fikri ke dewan pun Fikri boleh pergi sendiri.

Saya membahasakan diri dengan Fikri sebagai kak Shara, padahal saya dah boleh digelar makcik huhu, xpela rase mude sikit.Kalau Zaety ke cafe tanpa ditemani saye Fikri mesti tanye. Macam tu jugak saye kalau pergi cafe mesti cari Fikri dulu. Kawan2 saye pun dah masak dengan perangai saye sampai diorang cakap Fikri tu anak angkat saye.Ermm actually saye dah anggap Fikri tu macam anak saye sendiri.

Ingat lagi mse saye pergi KPM Bandar Penawar kat Johor. Sebenarnye serba sedikit hati berat nak pergi sebab tak dapat jumpe Fikri selame 3 ari. Sebab tu hari terakhir di sana ialah hari yang saye nanti2kan. Sampai saje di kolej saye terus bawa coklat yang saye janjikan nak beri Fikri pada hari Khamis sblm bertolak ke BP. Padahal mase tu baru pukul 12.30,Fikri tak balik dari sekolah lagi. X kire nak jumpe jugak. Sampai2 betullah Fikri x balik lagi.....Kecewa. Macam tulah kalau kite dah sayangkan seseorang kan?Sehari tak jumpe rase semacam je, ade je yang x kene......tapi hanya untuk insan2 terpilih seperti Fikri.